Moment, w którym wszystko się rozpadło

Aż nadszedł dzień, który mnie całkowicie złamał. Sarah zapytała, czy mogłabym „najpierw przymierzyć sukienkę, żeby zobaczyć, jak na kimś wygląda”. Zamarłam. Nie potrafiłam znaleźć słów, żeby odpowiedzieć. Sama myśl o tym przyprawiała mnie o mdłości.

Następnego ranka poszłam sprawdzić sukienkę – i okazało się, że sama ją wzięła. Przymierzyła ją. I przy okazji rozerwała jeden ze szwów. Suknia była zniszczona nie do naprawienia. Piękna sukienka mojej mamy – jedyna rzecz, która wciąż do niej należała – zniknęła.

Co mi pozostało

Teraz siedzę i zastanawiam się, czy mój tata miał rację. Czy po prostu jestem zbyt emocjonalny? Czy to w porządku, że czuję ten ból – że wierzę, że odebrano mi coś świętego?

Wiem tylko, że ta sukienka była czymś więcej niż jedwabiem i nicią. To była jedyna rzecz, która wciąż nosiła jej obecność. A teraz nawet to zniknęło.