Dmitrij zbiera całą swoją odwagę i mówi Francuzom, że nie będzie brał udziału w oczernianiu Natalii i nie zamierza publicznie oskarżać jej o kłamstwo. Są zszokowani, ponieważ oznacza to, że ich współpraca biznesowa prawdopodobnie się zakończy.

Próbują na niego naciskać, grożąc pozwami o oszustwa i inne skandale, ale on pozostaje nieugięty. Następuje kilka dni bolesnych negocjacji, a w końcu partnerzy oficjalnie ogłaszają wstrzymanie dalszych inwestycji finansowych. Dmitrij przegrywa transakcję, która mogła otworzyć mu drzwi do rynków międzynarodowych, i traci część swojej reputacji w oczach świata biznesu, ale ogarnia go dziwne uczucie ulgi, jakby dokonał właściwego wyboru.

Natalia, dowiedziawszy się o tym, jest zszokowana; nigdy nie sądziła, że ​​poniesie taką ofiarę. Trudno jej zrozumieć, że naraził się dla niej, ale głęboko w sercu wzbiera ciepła fala szczęścia, jakby wiedziała, że ​​nigdy więcej nie była sama, że ​​naprawdę jej nie zdradził. Postanawiają opuścić miasto na jakiś czas, aby Natalia mogła odnaleźć swoją rodzinę i zadbać o bezpieczeństwo.

Istnieje kilka opcji: może spróbować naprawić relacje z ojcem, zgadzając się milczeć o jego romansach, jeśli przestanie ją prześladować. Albo może przeprowadzić się do innego kraju, z dala od wszelkich zagrożeń, a następnie skupić się na budowaniu relacji z rodzicami. Natalia waha się, bojąc się powrotu do Francji, ale nie może uciekać wiecznie.

Na koniec Dmitrij oferuje jej bezpieczeństwo i szkolenie prawnicze. Obiecuje zatrudnić dobrego prawnika we Francji, a jeśli jej ojciec rzeczywiście był zamieszany w nielegalną działalność, będzie musiała to udowodnić lub pójść na kompromis. Natalia dziękuje mu ze łzami w oczach, ale mówi, że może stać się dla niego problemem, ponieważ podejmuje kolejne ryzyko.

Dmitrij odpowiada, że ​​jego biznes to jedno, a ona to zupełnie co innego i że nie boi się dla niej ryzykować. W takich chwilach Natalia uświadamia sobie, jak bardzo zmieniły się jej uczucia. Czuje do niego coś, czego nigdy wcześniej nie czuła do żadnego mężczyzny – mieszankę wdzięczności, miłości i szacunku.

Wspomina ich pierwsze spotkanie w przejściu podziemnym i uświadamia sobie, jak daleko zaszli od tamtego dnia, jak bardzo się zmienili. W finałowej scenie pakują swoje rzeczy. Dmitrij odrzuca wszelkie półśrodki i mówi: „Jeśli mamy jechać do Francji, chcę, żebyśmy pojechali tam jako prawdziwa para”.

Są jak udawany mąż i żona. Natalia spuszcza wzrok, zawstydzona, rozumiejąc aluzję. Nie składa żadnych formalnych oświadczyn, ale jego spojrzenie jasno daje do zrozumienia, że ​​chce być z nią.

Daje mu do zrozumienia, że ​​się z tym zgadza. Potem nadchodzą przygotowania do jego wyjazdu, zamykają część spraw w jego firmie i rozdzielają obowiązki, aby wszystko mogło funkcjonować bez niego przez jakiś czas. Natalia dzwoni do nielicznych znajomych we Francji, którym wciąż ufa.

Jeden z nich zgadza się pomóc jej przynajmniej odzyskać oficjalne dokumenty tożsamości. Dmitrij nie wie, jak skończy się ta historia. Być może będą musieli walczyć z jej rodziną i skorumpowanymi strukturami, ale jest zdecydowany stanąć u jej boku.

Zakończenie mogłoby potoczyć się na różne sposoby. W szczęśliwszym scenariuszu bohaterowie lecą do Francji, gdzie najpierw muszą pokonać biurokrację, spór z ojcem Natalii i uporać się z jego przeciwnikami, którzy na nią polowali. Ostatecznie im się to udaje.

Natalia oficjalnie otrzymuje prawo do życia bez strachu przed prześladowaniami, a jej ojciec może ustąpić, zdając sobie sprawę, że jego córka nie uciekła z kaprysu, ale pragnęła wolności. Mogą się zgodzić, że Natalia nie zdradzi jego sekretu, jeśli przestanie ją wykorzystywać w swoich grach. Postanawia zostać z Dmitrijem i nie udają już małżeństwa, ale poważnie rozważają ślub.

W epilogu można by wyobrazić sobie, jak wchodzą do małej paryskiej kawiarni, trzymając się za ręce, obserwując burzę wydarzeń, wspominając dzień, gdy ona siedziała w podziemnym przejściu, a on, bogaty mężczyzna, wyciągnął ją stamtąd, by przez godzinę grała jego żonę. Teraz ich więź jest o wiele silniejsza i bardziej szczera, zrodzona z najtrudniejszych prób. Jeśli ktoś woli bardziej otwarte zakończenie, mógłby zakończyć historię momentem, w którym pakują walizki i wsiadają do samolotu, kiedy Dmitrij patrzy na Natalię, a Natalia patrzy na Dmitrija, zdając sobie sprawę, że przed nimi długa droga, pełna niebezpieczeństw i niepewności, ale teraz są gotowi ją pokonać razem.

Bierze ją za rękę, a w ich oczach obojga płonie nadzieja. Być może firma Dmitrija poniesie straty, być może jej ojciec jeszcze się nie poddał, a groźby karalne wciąż są realne, ale prawdziwa zmiana zachodzi w ich relacji. Przestali odgrywać role, przestali wykorzystywać się nawzajem dla zysku, a teraz pociąga ich do siebie szczere uczucie, dla którego są gotowi podjąć ryzyko.

Tak czy inaczej, historia kończy się uświadomieniem sobie, że żadne pieniądze ani pozorny zysk nie są warte ludzkich uczuć, a także życiem wolnym od strachu. Natalia w końcu nie czuje się już samotna i prześladowana, a Dmitrij zyskuje coś o wiele cenniejszego niż kolejna inwestycja – prawdziwe uczucie i miłość, których tak bardzo mu brakowało.