Później, kiedy kobiety odeszły, Aleksander pozostał w drzwiach pokoju dziecięcego. W środku Maria siedziała na dywanie, bawiąc się w chowanego z Danielem. Śmiech chłopca wypełniał pokój, czysty i niepohamowany. Minęły lata, odkąd Aleksander słyszał taką radość od swojego syna.

W końcu wszedł.
„Mario” – powiedział cicho – „jestem ci winien więcej, niż kiedykolwiek sobie wyobrażałem”.

Pokręciła głową.
„Wypełniłam tylko swój obowiązek, proszę pana”.

„Nie” – poprawił go Aleksander, a jego głos był pełen szczerości. „Dałeś mu to, czego nikt inny nie mógł – czego ja nie mogłem. Bezpieczeństwo. Miłość. Powód do uśmiechu”.

Oczy Marii rozszerzyły się, ale zanim zdążyła odpowiedzieć, Daniel wyciągnął do niej rękę i zaczął coś radośnie bełkotać, jakby chciał udowodnić ojcu, że ma rację.

Tego wieczoru Aleksander porzucił ideę aranżowanych sojuszy i rodzinnych kalkulacji. Bogactwo, status, wygląd – wszystko to wydawało się niczym w porównaniu z prawdą, którą właśnie wyjawił mu syn.

Ostatecznie pierwsze kroki Daniela nie przyniosły mu fortuny ani wielkości. Zaprowadziły go do miłości.

A Aleksander wiedział z niezachwianą pewnością, że jego syn dokonał właściwego wyboru.