Pełną szacunku ciszę nagle przerwał nieoczekiwany hałas. W oddali rozległ się jednostajny, głośny i szybki tupot: kopyta uderzały o ziemię. Oczy wszystkich zwróciły się ku skrajowi lasu.

Nagle pojawił się koń, wspaniałe zwierzę o lśniącej brązowej sierści, naznaczone białą gwiazdą na czole. Pędziło zdecydowanie, prosto w stronę procesji. Zaskoczeni ludzie rozstępowali się z przerażenia. Niektórzy obawiali się, że straci panowanie nad sobą i przewróci wszystko na swojej drodze. Ale zwierzę, z wpatrzonym wzrokiem, nie zwalniało.

Wtedy, zaledwie kilka kroków od trumny, zatrzymało się gwałtownie. Zamarło jak posąg, stało nieruchomo, wpatrując się w trumnę, jakby rozumiało, co się dzieje. Próbowano je odgonić gestami, rozbrzmiało kilka okrzyków, ale nic nie pomogło: nie ruszyło się, skupione wyłącznie na tym, kogo przyszło zobaczyć.

Kiedy nadszedł czas ostatecznego pożegnania, zwierzę zrobiło coś, co odebrało wszystkim mowę. Powoli opuścił głowę i wydał z siebie długie, niskie rżenie, niczym lament. Następnie, delikatnie, uniósł kopyto i dwukrotnie zastukał w wieko. Dźwięk rozbrzmiał w ciszy niczym echo wydobywające się z serca.

Osłupiały tłum zamarł. Nikt nie odważył się odezwać. Wtedy staruszka wyszeptała:

„To jego koń…”

Stopniowo wszyscy zrozumieli. Zaginiony mężczyzna wychowywał tego konia, odkąd był jeszcze kruchym źrebakiem. Dzień po dniu karmił go, dbał o niego i prowadził. Stali się nierozłączni. Widywano ich razem na polach, na ścieżkach, nawet podczas najzimniejszych zim. Dla niego ten koń nie był zwykłym zwierzęciem: był przyjacielem, niemal członkiem rodziny.

Wszystko zostało wyjaśnione. Koń nie pojawił się przypadkiem. Poczuł nieobecność i wyszedł z lasu, by oddać ostatni hołd osobie, która tak bardzo go kochała.

Po zakończeniu ceremonii mieszkańcy wioski odeszli, wciąż wstrząśnięci tym, co właśnie zobaczyli. Ale koń pozostał przy trumnie. Z pochyloną głową, spokojny, zdawał się pełnić wartę, jakby chciał przedłużyć wyjątkową więź, która łączyła ich przez całe życie.

W zachodzącym słońcu jego sylwetka wyraźnie rysowała się na ziemi – uderzający obraz lojalności i przywiązania, wykraczający poza to, co mogły wyrazić słowa.

Tego dnia wszyscy wyjechali z przekonaniem, że istnieją więzi zdolne przekroczyć wszelkie granice. I że czasami najpiękniejsze historie o przyjaźni opowiadają się nie między dwojgiem ludzi, ale między człowiekiem… a jego koniem.