Kiedy mnie podnieśli na nosze, usłyszałem jej głos, mieszankę strachu i determinacji, zwracając się do ratowników medycznych: „Cierpi cały dzień. Nikt nie chciał jej słuchać. Proszę, pomóżcie mu”. Jej słowa były proste, a jednak niosły ze sobą ciężar dziecka, które widziało zbyt wiele, i rodziny, która słuchała zbyt mało.
W szpitalu diagnoza była szybka: ostre zapalenie wyrostka robaczkowego. Szybka reakcja lekarzy uratowała mi życie, ale to odwaga Alice mnie tam doprowadziła. Mój wyrostek pękł i powiedziano mi, że gdybym przyjechała później, mogłoby to być śmiertelne. Leżąc na sali pooperacyjnej, osłabiona, ale żywa, świadomość tego, jak blisko byłam krawędzi, opadła na mnie niczym ciężki koc.
Skutki tego dnia wstrząsnęły naszą rodziną niczym trzęsienie ziemi, wstrząsając fundamentami naszych relacji. Mój ojciec, który tak bardzo pragnął zachować kontrolę i bagatelizować wszelkie przeszkody w realizacji swoich planów, stanął teraz twarzą w twarz z brutalną prawdą o swoim zaniedbaniu. Stał przy moim szpitalnym łóżku, z twarzą wyrytą w poczuciu winy i skruchy, a ciężar jego błędnej oceny sytuacji był widoczny w pochylonych ramionach.
