Dla Olivii najtrudniejszy nie był wstyd ani szepty. To był ciężar zdrady. Jej dziadek był jej obrońcą, wzorem do naśladowania po rozwodzie rodziców. Mimo to musiała dźwigać ciężar jego tajemnicy już dwa razy – najpierw w zeszłym roku, kiedy usłyszała, jak szlocha o tym, że „prawie kogoś zabił”, ale nie mogła tego pojąć, a teraz, gdy dowody wpatrywały się w nią w garażu.

W szkole pani Green zmagała się z własnym poczuciem winy. Bała się najgorszego rodzaju przemocy, tylko po to, by odkryć inną, równie druzgocącą prawdę. Zastanawiała się, czy poradziła sobie z tym właściwie, czy nieumyślnie nie wywołała u Olivii dodatkowej traumy, tak szybko dzwoniąc na policję. Ale kiedy Olivia wróciła kilka tygodni później, cicho zostawiła na biurku pani Green liścik: Dziękuję, że mi uwierzyłaś. Nikt inny tego nie zrobił.

George w końcu przyznał się do winy. Do wypadku drogowego doszło późną nocą na wiejskiej drodze. Twierdził, że zauważył rowerzystę dopiero, gdy było już za późno. Strach i dezorientacja skłoniły go do ukrycia ciężarówki zamiast wezwania pogotowia. Prokuratorzy wzięli pod uwagę jego pogarszający się stan zdrowia, wiek i współpracę, ale prawo było jednoznaczne.

W dniu ogłoszenia wyroku Olivia siedziała na sali sądowej, ściskając ten sam notes, który miała ze sobą rano na lekcji. George odwrócił się raz, z oczami pełnymi łez i bezgłośnie wyszeptał: „ Przepraszam”.

To nie wystarczyło.

Jednak dla Olivii wypowiedzenie tych słów na głos na lekcji – słów, które sprawiły, że nauczycielka wezwała policję – było pierwszym krokiem ku uwolnieniu się od nieznośnej ciszy.