Dał znak chłopcu, żeby poszedł za nim do samochodu i odjechał w cichy zakątek posiadłości.
„Jak masz na imię, synu?” zapytał łagodnie.
„Leo” – mruknął chłopiec, ściskając podartą koszulę. „Nie chciałem się włamać, proszę pana. Po prostu nie mogłem pozwolić ci prowadzić tego samochodu”.
Jonathan przyglądał mu się przez dłuższą chwilę. Chłopiec był przerażony, ale szczery.
„Leo” – powiedział powoli – „może właśnie uratowałeś mi życie. Ale musisz mi wszystko powiedzieć. Skąd wiesz, że to była Victoria?”
Leo zawahał się, a potem przełknął ślinę.
„Bo słyszałem, jak rozmawiała, pracując przy samochodzie” – powiedział cicho. „Rozmawiała przez telefon. Słyszałem, jak powiedziała: »Jutro to będzie wyglądało na wypadek«. Z początku nie rozumiałem… ale nie mogłem milczeć”.
Żołądek Jonathana się ścisnął.
Wszystko, co dziwne działo się w ciągu ostatnich kilku miesięcy, nagle nabrało sensu — naciski Victorii na zmianę testamentu męża, jej sekretne rozmowy telefoniczne, jej nalegania, by prowadził sam.
Zignorował znaki ostrzegawcze, zaślepiony zaufaniem.
Ale teraz nie dało się zaprzeczyć prawdzie.
Wziął głęboki oddech. „Leo, nie jesteś bezpieczny na ulicy. Idziesz ze mną. Dopilnuję, żeby nikt cię nie skrzywdził”.
Leo mrugnął z niedowierzaniem. „Naprawdę… dałbyś mi się nabrać?”
„Tak” – powiedział stanowczo Jonathan. „Ryzykowałeś życie dla mnie. Nigdy tego nie zapomnę”.
Tego wieczoru Jonathan wrócił do domu i powitał Victorię, jakby nic się nie stało. Uśmiechnął się, pocałował ją w policzek i odegrał rolę oddanego męża.
Jednak za tym spokojnym wyglądem krył się już plan wcielenia w życie.
W ciągu kilku dni prywatny detektyw, którego wynajął, odkrył wszystko — romans Victorii z Davidem Langiem, odwiecznym rywalem biznesowym Jonathana, oraz ich misterny plan, aby jego śmierć wyglądała na wypadek, tak aby mogli odziedziczyć jego firmę i majątek.
Kiedy dowody wyszły na jaw, idealna fasada Victorii rozpadła się. Została aresztowana za usiłowanie zabójstwa i spisek, a jej świat legł w gruzach.
Jeśli chodzi o Leo – dzielnego chłopca, który zaryzykował wszystko, by go ostrzec – Jonathan dał mu to, czego nigdy wcześniej nie miał: dom. Zapisał go do szkoły, uczynił częścią rodziny i obserwował, jak chłopiec powoli uczy się na nowo uśmiechać.
Czasami, podczas kolacji, Jonathan patrzył przez stół i myślał: To dziecko nie tylko uratowało mi życie. Ono mi je oddało.
