Świat Marka zaczął się rozpadać. Vanessa, która była organizatorką ich mrocznego spisku, nie była już tą samą chłodną, ​​wyrachowaną kobietą, którą znał. Była niespokojna, bojąc się konsekwencji. Co, jeśli Laura odzyska pamięć? Co, jeśli będzie szukać sprawiedliwości?

Dni zamieniły się w koszmar. Marka prześladował śmiech Laury, jej głos rozbrzmiewał w jego umyśle. Budził się w środku nocy, zlany potem, przekonany, że Laura stoi na skraju ich łóżka, z oskarżycielskim spojrzeniem, a jej obecność była cieniem jego winy.

Vanessa nie była lepsza. Ich związek, niegdyś budowany na namiętności i oszustwie, rozpadł się pod ciężarem paranoi. Stała się obsesyjnie zacierająca ślady, zacierająca wszelkie ślady ich udziału w zniknięciu Laury. Ale każdy ruch zdawał się tylko zaciskać pętlę na ich szyjach.

W miarę jak śledztwo trwało, Mark i Vanessa zostali zmuszeni do konfrontacji z rzeczywistością, którą sami stworzyli. Ich starannie utkana tkanina kłamstw zaczęła się strzępić, a każda nić rozrywała się pod wpływem prawdy. Nie docenili Laury i teraz musieli zmierzyć się z konsekwencjami swoich czynów.

Ostatecznie to nie prawo sprowadziło ich na kolana, lecz ich własne poczucie winy. Strach przed zemstą, przed utratą wszystkiego, co zabrali, pochłonął ich. Cień Laury majaczył niczym widmo, nieustannie przypominając o ich zdradzie. Zepchnęli ją do morza, ale to ich dusze tonęły.

A kiedy kobieta, którą zidentyfikowano jako Laura, w końcu wyszła na światło dzienne, z nienaruszoną pamięcią, nie szukała zemsty. Szukała wolności – od nich, od przeszłości, od koszmaru, w którym próbowali ją uwięzić. Jej powrót nie był przekleństwem, lecz wyzwoleniem, które pozostawiło Marka i Vanessę uwięzionych w więzieniu, które sami stworzyli.