Tego dnia mój pies nagle zaczął biec wzdłuż brzegu, głośno szczekając, jakby coś wyczuł.
Rzucał się w stronę wody, wracał do mnie, a potem znowu odchodził. Nie rozumiałam jego zachowania, dopóki nie zobaczyłam czegoś dziwnego w pobliżu wody. Podążałam za jego wzrokiem, zaniepokojona, gdy zobaczyłam dziwny kształt na piasku. Serce mi zamarło.
Krzyknęłam. Tam, tuż obok fal, leżało ciało. Jego twarz była nie do poznania, zmieniona przez czas i morze – ale rozpoznałam go natychmiast: to był mój mąż.

Miesiące oczekiwania, łzy, modlitwy do morza… I w końcu był. Nieżywy, ale odnaleziony. Śmiałam się i płakałam jednocześnie. Głaskałam jego zimne dłonie, mając nadzieję, że je ogrzeję.

I po raz pierwszy od miesięcy poczułam coś innego niż ból – głęboką ulgę. W końcu był w domu. Mogłam się pożegnać, naprawdę.

Pies siedział obok mnie nieruchomo, jakby wiedział, że tego dnia w końcu znaleźliśmy to, czego tak długo szukaliśmy.