Pewnego chłodnego popołudnia późnej zimy zatrzymałem się na lokalnym targu. Tam ją zobaczyłem – szczupłą kobietę w znoszonych ubraniach, siedzącą niedaleko parkingu z wyciągniętą ręką i proszącą o jedzenie. Moją uwagę przykuł nie jej podarty płaszcz, ale jej oczy – łagodne i czyste, ale przepełnione głębokim smutkiem. Podszedłem i podałem jej kanapkę i butelkę wody. Wymamrotała ciche „dziękuję”, nie spuszczając wzroku.
