Kilka tygodni przed ślubem Dylan pokazał mi krótki filmik na swoim telefonie.
Na filmie pan młody śmieje się, wpychając swoją pannę młodą do basenu tuż po ceremonii. Goście na nagraniu ryczeli ze śmiechu.

„Wyobraź sobie, że zrobiłbym to samo na naszym ślubie” – powiedział, uśmiechając się.

Spojrzałam na niego śmiertelnie poważnie. „Jeśli kiedykolwiek coś takiego zrobisz, odejdę i nigdy się nie obejrzę”.

Zaśmiał się i przytulił mnie. „Spokojnie, kochanie. Nigdy bym ci tego nie zrobił. Obiecuję”.

Wtedy mu wierzyłem.

W końcu nadszedł ten wielki dzień – słoneczne niebo, cicha muzyka i ogród w domu jego rodziny udekorowany białymi różami i lampkami choinkowymi. Wszystko wyglądało idealnie. Czułam się lekko na sercu; miałam właśnie rozpocząć swoją wieczność z mężczyzną, którego kochałam.

Goście się śmiali, szampan musował, aparaty pstrykały. To było jak sen.

Podczas sesji zdjęciowej fotograf poprosił nas, żebyśmy stanęli przy basenie. Pamiętam, jak Dylan szeptał coś do swoich drużbów i uśmiechał się ironicznie. Zanim zdążyłam zapytać, co w tym takiego zabawnego, objął mnie w talii, uśmiechnął się do aparatu i wepchnął do wody.

Zimno uderzyło mnie niczym policzek. Moja suknia ślubna rozdęła się wokół mnie, ciężka i dusząca. Welon opadł, starannie ułożone włosy rozsypały się, a tusz do rzęs spływał mi po twarzy niczym czarne łzy.

Kiedy wynurzyłem się na powierzchnię, łapiąc oddech, usłyszałem ich.
Śmiech. Oklaski.

Dylan zgiął się wpół i śmiał się tak głośno, że ledwo trzymał się na nogach. Przyjaciele klepali go po plecach, a jeden z nich trzymał telefon i nagrywał.

„To staje się viralem!” krzyknął dumnie Dylan, wciąż się śmiejąc.

Stałam tam, przemoczona i trzęsąc się ze strachu. Przez chwilę nie byłam w stanie nawet płakać – upokorzenie było zbyt dotkliwe, zbyt bolesne. Mogłam tylko patrzeć na mężczyznę, którego właśnie obiecałam kochać do końca życia.

Mój głos był ledwie szeptem. „Obiecałeś mi… mówiłeś, że tego nie zrobisz”.

Wzruszył ramionami i uśmiechnął się szeroko. „Daj spokój, nie dramatyzuj. To tylko żart”.

Ale to nie był żart.