„Nie, tylko my i nasz kot, Whiskers. Chowa się pod kanapą” – odpowiedziała Lily cichym, przestraszonym głosem.

„Nie jesteś sama, Lily. Jestem tuż obok, dobrze? Świetnie ci idzie. Karetka już prawie przyjechała”. Vanessa słyszała, jak syreny wyją coraz głośniej.

Nagle usłyszała, jak Lily łapie oddech. „Widzę ich! Karetka już jest!”

„Dobrze, chcę, żebyś została na linii, dopóki nie przyjdą ci pomóc” – poinstruowała Vanessa, czując, jak ogarnia ją ulga.

W tle rozległ się gwar, a w tle głosy. Vanessa usłyszała spokojny, stanowczy głos: „Mamy ich, kochanie. Jesteś już bezpieczna”.

Łzy napłynęły Vanessie do oczu, gdy słuchała, jak ratownicy medyczni przejmują kontrolę. „Lily, wykonałaś świetną robotę” – powiedziała głosem pełnym emocji. „Byłaś taka dzielna i bardzo pomogłaś dziś swojemu tacie i panu Parkerowi”.

„Dziękuję, Vanesso” – wyszeptała Lily, a Vanessa również usłyszała łzy w jej głosie.

Rozłączając się, Vanessa poświęciła chwilę na uspokojenie się i otarcie oczu. Ta rozmowa była inna. Odwaga i niewinność w głosie Lily poruszyły coś głęboko w jej sercu.