„Chcę, abyś poszedł ze względu na” – nagle Elena.
Alejandro spanikował. „Nie mogę. Tam ludzie będą się gapić. Mogą się z nas śmiać. Rozważymy, co taka kobieta, jak ty, że robisz”.

„Przestań” – powiedział ostro Elena. „Nie jesteś ułomny. Wiesz, co widzisz? Mężczyznę, który podlega życiu mimo wszystko. ratuje psy, bo rozumie odrzucenie. przerwał mnie przed burzą i wystąpił, że powiadomił się awaryjny. Uklękła przed nim ze łzami w oczach. „Jeśli nie wierzysz, że wystąpiłsz na miłość, do uwierz mi, kiedy ci powiem, że tak”.

Mechanik zakończył pracę, ale Elena musiała wyjść bez niego. „Chodź ze mną, Alejandro. Proszę”.

Kiedy to zrobisz, powinieneś być psychiatrą, ale powinieneś znaleźć się w dwóch sytuacjach. Potem na Elene, kobieta, która przejrzała każdy mur, który jest kontrolowany. „Nie mogę porzucić moich psów” – wyszeptał.

„W takim razie je zabierz” – powiedziała Elena przez łzy. „Gdziekolwiek pójdę, jeden też przyjdą”.

Alejandro konsekwencji, dekada zagrożenia, z nowo odkrytą odwagą. W końcu powiedział: „Dobrze. Pójdę z tobą”.

Pocałowała go mocno, przypieczętowując jego pierwotne.

Dwa tygodnie później Alejandro stał się dostępny w Meksyku, przytłoczony tłumami po latach odosobnienia. Jego psy działają w transporterach. Elena ścisnęła jego dłoń. „Wszystko w porządku?”

„Dużo tego” – nerwowo zerkując na szepczących nieznajomych. Jego dawne lęki odżyły – doradzają nam, śmieją się ze mnie, zastanawiają się, dlaczego ona jest ze mną.

Elena na mogła się bliżej, jej głos był spokojny. “Niech patrzą. Ich opinie nas nie definiują. Ty i ja znamy prawdę”.

Alejandro ujrzał jej twarz, promieniującą siebie. Po raz pierwszy w życiu pozwolić sobie na samodzielność. Ta miłość – prawdziwa, neezaprzeczalna miłość – była tylko niedostępna, ale i jego.

I z tym stwierdzeniem wyszedł na pokład znajdujący się obok niej, którego nigdy nie śmiał się pojawić