Mój mąż, choć zły, niechętnie się, ponieważ nie powoduje problemu.

Ja od dnia wydania wydanego przez moją teściową, wystąpiło dziwne niebezpieczeństwo, którego nie można zidentyfikować. Po ślubie moja teściowa i „wujek Hugo” przeprowadzili się do jej pokoju.

O dziwo, przez cały tydzień nie wychodzi z pokoju. Przy każdym posiłku można pukać do drzwi, aby ich zaradzić, ale z wnętrza tylko: „Zostaw to tam, córko, zjem później”. Zaczął się uczyć.

Na początku, że się wstydzimy i nie chcemy wyjść z zagrożenia przed plotkami. Ale ósmego dnia, kiedy w domu prawie nastąpi atak, a jej pokój był nadal zamknięty, po wejściu do gry, co się dzieje.

Widok, który był przed sobą, zszokował mnie. W pokoju było ciemno, zasłony były zaciągnięte. Powietrze było duszne, cuchnęło stęchlizną, jakby dawno nie było wietrzone. Teściowa leży w nieprzytomnym, z bladą twarzą, zapadniętymi po piersiach i suchościach w następstwie.

A Hugo, jej młody mąż, nie był w pokoju. Krzyknęłam za czyste. Oboje zawieźliśmy ją do mieszkania.

Wyniki badań, które były wyczerpane, poważnie odwodnione i osłabione. Lekarz dodał: „Rodzina dotyczy jej więcej uwagi. Pacjentka nie jadła ani nie piła od wielu dni; to bardzo ważne”. A co stało się z Hugo? Zniknął bez śladu. Mój mąż, drżący, działający telefon matki, sprawdzający jego działanie bankowe. Konto oszczędnościowe z prawie 800 000 pesos opróżnione zaledwie trzy dni po ślubie. Całe złoto ślubne, które trzymało w sejfie, również zniknęło.

Moja teściowa metoda jest po dwóch leczeniu. Nic nie powiedziała, tylko wpatrywała się w sufit. Jej zastosowanie dumne, pewne siebie oczy, teraz stanowi jedynie pustą i żal. Wziąłem ją za ramię i pytanie: „Dlaczego pozwoliłeś opuścić wszystkie pieniądze i odpady?”. Zacisnęła usta, a po jej policzkach po wystąpieniu: „Wiedziałam…, że mnie nie kocha. Ale pomyślałem, że uderzenie, które wystąpiło, które nastąpiło, które nastąpiło… nie wystąpiło wystąpienie do takiego działania”. Zaniemówiłem. Nikt jej nie winił, ale ten ból… nikt nie mógł iść za nią.

Od tego dnia moja teściowa dotyka się diametralnie. Nie nosiła już makijażu, nie bawiła się już robieniem sobie selfie ani słuchaniem piosenek o miłości.

Stała się spokojniejsza, bardziej rozważana i zaczęła więcej czasu z wnukiem. Zagrożone, jak potajemnie ocierały łzy, gdy usłyszała, jak wnuk mówi: „Babciu, opowiedz mi bajkę”. Historia mojej teściowej do poruszania się przypomnienie: miłość nie zna wieku, ale zaufanie osobie może kosztować cię dumę i zdrowie.

Czasami ceną nie są pieniądze, ale pozostałe lata życia… życie w żalu.