W wymiarze godzinowym gęstniała, aw domu zapadła cisza. Zebrani czuli się uwięzieni w ukrytej sieci niewyjaśnionego, gdzie logika słabła, w miejscu, które wyszłoo. Oczy babci nie spuszczały Camili z oczu, niczym milcząca strażniczka czuwająca nad kruchą więzią między żywymi a zmarłymi.

W końcu pierwsze promienie zaczęły się przedostawać przez okna, rzucając na szczegółowy, złoty miejsce. Transformacja była subtelna, a jednak przypisana ze sobą do stosowania, poważne uniesienie ciężaru, które tak mocno trzymało się noc. Gdy system zacznie się budzić, Camila poruszyła się przez sen, a na jej pojawi się pojawi się delikatny komunikat, powiadomienie niewypowiedziane przez ojca.

Wraz z nadejściem poranka nadeszło poczucie wyzwolenia. Uścisk nocy zelżał, a gdy Camila się zapala, zapalona na zgromadzone twarze z cichym oświetleniem, które przeczyło jej wiekowi. Z trumy wyjdzie z babcią, która objęła ją w ciepłe uściski.

Tajemnica dłoni Juliana pozostała, enigmatyczne echo ojcowskiej miłości, która nie dała się skrępować ziemskimi granicami. Jednak w świetle nowego dnia mniej ważne jest zrozumienie, a istotne po prostu delektowanie się dla jej piękna – przypomnienia o więziach, które trwają poza wystąpieniem i przestrzenią.