Mężczyzna, którego nam przedstawiła, miał zaledwie 28 lat. Nazywał się Hugo, mówił z szacunkiem i dobrze wyglądał, ale na pierwszy rzut oka było widać, że nie ma stałej pracy.

Mój mąż, Carlos, był temu stanowczo przeciwny, ale ona się zdenerwowała i powiedziała coś, co odebrało wszystkim mowę: „Poświęciłam całe swoje życie dla męża i dzieci, teraz chcę żyć dla siebie”.

Niecałe dwa tygodnie później zorganizowała kameralne wesele. Bez wielkiego jedzenia, bez hałaśliwych gości. Tylko kilka przyjaciółek i krewnych z jej strony.

Mój mąż, choć zły, niechętnie się zgodził, ponieważ nie chciał sprawiać problemu.

Ja od dnia ślubu mojej teściowej odczuwałem dziwny niepokój, którego nie potrafię opisać. Po ślubie moja teściowa i „wujek Hugo” przeprowadzili się do jej pokoju.

O dziwo, przez cały tydzień nie wychodzili z pokoju. Przy każdym posiłku musiałam pukać do drzwi, żeby ich zawołać, ale z wnętrza słyszałam tylko: „Zostaw to tam, córko, zjem później”. Zaczęłam się martwić.

Na początku myślałem, że się wstydzi i nie chce wychodzić z obawy przed plotkami. Ale ósmego dnia, kiedy w domu prawie skończyło się jedzenie, a jej pokój był nadal zamknięty, postanowiłem wejść i zobaczyć, co się dzieje.

Widok, który miałem przed sobą, zszokował mnie. W pokoju było ciemno, zasłony były zaciągnięte. Powietrze było duszne, cuchnęło stęchlizną, jakby dawno nie było wietrzone. Teściowa leżała w łóżku nieprzytomna, z bladą twarzą, zapadniętymi oczami i suchością w ustach.