Aleksander zamarł. Gniew w jego oczach zniknął, zastąpiony czymś w rodzaju strachu. Maria wykorzystała moment, otworzyła drzwi, a zimne nocne powietrze owiało ich twarze. To był jej pierwszy oddech wolności.

Pierwsze dni były trudne. Ona i Andriej szukali schronienia u siostry Marii, w małym mieszkaniu na obrzeżach miasta. Nie mieli prawie nic, tylko jedną torbę z ubraniami na osobę. Ale Maria poczuła w sobie nową siłę. Każdego ranka, patrząc na syna, wiedziała, że ​​podjęła właściwą decyzję.

Zaczęła pracować, gdzie tylko mogła: sprzątać, prać, opiekować się osobami starszymi. Po raz pierwszy każdy zarobiony grosz należał wyłącznie do nich.

Pewnego wieczoru moja siostra powiedziała:

Mario, mam znajomego dentystę. Pracuję w prywatnej klinice. Może pomoże Ci w ratach.

Maria poszła na wizytę, serce ściskało jej się ze strachu. Fotel dentystyczny, zapach lekarstw – wszystko to przypominało jej o wstydzie i bólu. Ale lekarz mówił cicho:

Nie martw się. Zrobimy wszystko krok po kroku. I pamiętaj: nie chodzi tylko o zęby. Chodzi o życie, jakie chcesz prowadzić.

I wtedy zrozumiała: nie chodziło o sam uśmiech. Chodziło o godność, o odwagę, o nowe życie.

Mijały miesiące. Pewnego ranka Andriej, niosąc plecak do szkoły, spojrzał na nią uważnie:

Mamo, wyglądasz pięknie, kiedy się uśmiechasz.

Maria spojrzała w lustro. Leczenie trwało, ale jej zęby wyglądały już znacznie lepiej. Jej uśmiech nabrał nowego blasku. Ale co najważniejsze, w oczach syna malowała się jeszcze jedna duma.

W tym momencie Maryja zrozumiała, że ​​wszystkie łzy i upokorzenia sprowadziły ją tutaj, aby mogła odkryć siłę, którą zawsze miała.

A Aleksander? Został sam, krzyczący, podejrzliwy, przy pustym stole.

Maria żyła swobodnie. I po raz pierwszy od wielu lat uśmiechnęła się szeroko, bez wahania i bez zakrywania ust dłonią.