Scena, która go powitała, zmroziła go w progu. Tam, w ich salonie, na kanapie, siedziała śmiejąca się Sarah, z głową odrzuconą do tyłu, mężczyzna, którego nigdy wcześniej nie widział obok siebie. Ich dłonie były splecione, a sposób, w jaki na nią patrzył, sposób, w jaki reagowała na jego dotyk, posłał falę uderzeniową przez zmęczone ciało Bena. Świat się przechylił. Kurz wojny nagle wydał się nieistotny w porównaniu z gruzami jego zrujnowanej przyszłości. Śmiech zamarł w gardle Sarah, gdy go zobaczyła, jej twarz odpłynęła z koloru. Drugi mężczyzna podniósł wzrok, zaskoczony. Ben po prostu tam stał, jego mundur wciąż jasny, jego oczy, które widziały tyle horroru, teraz były świadkami najgłębszej zdrady. Cisza, która nastąpiła, była ogłuszająca, przerwana jedynie dźwiękiem jego torby podróżnej spadającej na podłogę.