Szloch. Kobieta zemdlała. Jonathan zatoczył się do tyłu, krew dudniła mu w uszach.
Chłopiec sięgnął do kieszeni i wyciągnął zmięty szkic – dwie postacie z patyków trzymające się za ręce pod słońcem. Drżącym, bazgrołowym pismem: Emily i Jayden.
„Narysowała to dla mnie” – wyszeptał. „Dwa dni temu, w parku. Dała mi swoją kanapkę i powiedziała, że jej ojciec pomoże takim dzieciom jak ja”.
Jonathan zamarł. Emily wspomniała o przyjacielu o imieniu Jayden, który „budował zamki ze śmieci i nosił czerwony sznurek na nadgarstku”. Zbagatelizował to jako dziecinną fantazję. Ale oto był – prawdziwy, z krwi i kości.
Chłopiec odwrócił się, jego wzrok przeszył tłum. Uniósł drobną dłoń, drżąc, gdy wskazał na doktora Collinsa Weesa, lekarza rodzinnego, który podpisał akt zgonu. „W muzeum… kiedy upadła, trzymałem ją. Oddychała. Zadzwoniła do ojca. Ale on powiedział, że odeszła. Zabrał ją”. Gra rodzinna
Jonathan poczuł w piersi eksplozję wściekłości. Odwrócił się do lekarza, a jego głos brzmiał jak grzmot:
„Kazałeś mi ją dziś wieczorem skremować! Prawie pochowałeś moją córkę żywcem!”
A potem: ruch.
Migotanie w gardle Emily. Drżący oddech.
„Tato…”
Słowo było słabe, złamane, ale prawdziwe.
