Teraz, dwadzieścia lat później, Thomas stał przed tym samym domem, ale był innym człowiekiem. Torbę podróżną zastąpił szyty na miarę garnitur, a znoszone buty – włoska skóra. Na krawężniku lśnił elegancki, czarny, luksusowy samochód. Zadzwonił dzwonkiem, lekko drżąc w dłoni, a w jego wnętrzu narastała mieszanka niepokoju i ponurej satysfakcji. Drzwi się otworzyły i pojawiła się jego matka, z postarzałą twarzą, z oczami zamglonymi zdziwieniem, które szybko zmieniło się w rozpoznanie, a potem niedowierzanie. Za nią pojawił się jego ojciec, wciąż sztywny, ale w jego spojrzeniu dostrzegł błysk czegoś nieodgadnionego.
„Thomas?” – wyszeptała matka, a jej głos brzmiał jak ciche westchnienie.
Uśmiechnął się uprzejmie, niemal z dystansem. „Witaj, mamo. Ojcze”. Spojrzał ponad ich twarzami, ogarniając wzrokiem znajome, choć nieco mniejsze i bardziej zaniedbane wnętrze domu. „Minęło trochę czasu”. Przyglądał się ich twarzom, szukając śladu skruchy, błysku żalu, ale znalazł jedynie szok i rodzące się zrozumienie jego przemiany. To nie był złamany chłopiec, którego odrzucili; to był mężczyzna wykuty w ogniu ich porzucenia, który powrócił, by odzyskać swoją przeszłość.