W sali zapada uroczysta cisza. Słowa matki poruszają się wszyscy. Są sędzia wydaje się zamyślony.

Potem, spokojnie, ojciec wstaje. Patrzy sędziemu prosto w oczy i mówi:
„Wysoki Sądzie, czy mogę poznać panu proste pytanie? Wyobraź sobie, że wrzuca pan monetę do automatu. Kilka później automat podaje panu puszkę. Proszę mi powiedzieć… do kogo ona należy? Do automatu… czy kogokolwiek, kto wrzucił monetę?”

Salwa śmiechu rozbrzmiewa w sali. Być sędzią się uśmiecha.

Sprawa nie została jeszcze rozstrzygnięta, ale jedno było następujące: ta apelacja przedłożona w annałach sądowych!