Tego wieczoru Eliza i Kate siedziały z kieliszkiem wina w małej kawiarni na cichej uliczce. Ciepłe światła, muzyka w tle, odległy śmiech – wszystko wydawało się być z innego świata.

„Co teraz?” zapytała Kate.

Coś nowego. Coś lepszego. Może inne miasto. Nowy początek. Ale tym razem na moich warunkach.

„Obiecaj mi, że to opiszesz”. Jesteś niesamowity.

„Obiecuję”. Może to będzie sztuka teatralna… albo powieść. Tytuł? „Dzień, w którym ściskałem teściową ciastem”.

Oboje wybuchnęli śmiechem.

Pełnia księżyca oświetlała ulicę. Dziewczyna w sukni ślubnej, bez welonu, szła z wysoko uniesioną głową. I nikt nie mógł jej powiedzieć, że nie zasługuje na nic lepszego.