Przed salą nr 117 szpitala znajduje się teraz tablica z napisem: „Pokój Katie – gdzie czterdziestu członków gangu motocyklowego zrozumiało, że w rodzinie nie chodzi o więzy krwi, ale o to, kto się pojawia”.
I pojawili się. Codziennie przez dziewięćdziesiąt trzy dni. Pojawili się dla małej dziewczynki, której rodzice nie mogli. Pojawili się, bo tak właśnie robią motocykliści – chronią niewinnych, stają w obronie porzuconych i nigdy, przenigdy nie pozwalają nikomu stawić czoła ciemności samemu.
Katie umarła wiedząc, że jest kochana. Czterdziestu motocyklistów żyje wiedząc, że mieli szczęście ją kochać.
Czasami najwspanialsze podróże nie mierzą się milami, ale chwilami. I przez dziewięćdziesiąt trzy dni czterdziestu motocyklistów odbyło najważniejszą przejażdżkę w swoim życiu – pozostając w całkowitym bezruchu przy łóżku umierającego dziecka, udowadniając, że miłość pojawia się w skórze równie często, jak w koronkach.
Katie nigdy nie jeździła motocyklem.
