Tego pierwszego dnia Big John odwiedzał swojego umierającego brata, spacerując po sterylnych korytarzach Hospicjum Saint Mary, gdy usłyszał płacz dochodzący z pokoju 117.

Otrzymuj wszystkie historie bezpośrednio do swojej skrzynki odbiorczej

Wykorzystujemy Twoje dane osobowe do reklam opartych na zainteresowaniach, zgodnie z opisem w naszej Polityce Prywatności.
Nie chodzi o zwykły płacz chorego dziecka, ale o głęboki, rozdzierający duszę szloch kogoś, kto stracił nadzieję.

„Zgubił się pan?” zapytała, gdy wsunął głowę do jej łysej głowy, odbijając ostre szpitalne światła.

„Może” – przyznał, patrząc na to maleństwo tonące w szpitalnym łóżku przeznaczonym dla dorosłych. „A ty?”

„Moi rodzice powiedzieli, że zaraz wrócą” – wyszeptała. „To było dwadzieścia osiem dni temu”.

Pielęgniarki później powiedziały mu prawdę. Rodzice Katie zrzekli się praw do opieki nad dzieckiem na rzecz państwa i zniknęli.

Nie mogąc poradzić sobie z pogarszaniem się stanu zdrowia, rachunkami za leczenie, rzeczywistością obserwowania, jak ich córka odchodzi. Zostały jej może trzy miesiące, a może nawet mniej.

„Pyta o to codziennie” – powiedziała spokojnie Maria, pielęgniarka oddziałowa. „Ciągle myśli, że po prostu są w pracy, albo po jedzenie, albo utknęli w korku”.

Tej nocy Big John wrócił do pokoju 117. Katie nie spała, wpatrywała się w sufit, trzymając w dłoniach zniszczonego pluszowego misia.

„Czy z twoim bratem wszystko w porządku?” zapytała, przypominając sobie, dlaczego tam był.

„Nie, kochanie, nie jest.”

„Ja też nie” – powiedziała rzeczowo. „Lekarze myślą, że tego nie rozumiem, ale rozumiem. Umieram”.

Sposób, w jaki to powiedziała, tak spokojny jak na siedmiolatkę, złamał coś w Johnie.

„Boisz się?” zapytał.