A mały Ben… Szepnął, jakby to była tajemnica między nami: „Kiedy dorosnę, kupię ci zamek. I zostaniesz królową”.

Kiedy w klinice w końcu powiedziano mi, że muszę przejść na emeryturę, nie płakałam. Miałam siedemdziesiąt lat. Wiedziałam, że to nadchodzi. Ale poprosiłam o jeszcze jeden dzień.

„Chciałem tylko pożegnać się z pacjentami”.

Advertisement:

Mój zespół urządził mi słodkie pożegnanie. Babeczki, balony i kubek z napisem   „Emerytowany, nie przeterminowany”.   Zaśmiałam się, tak jak wszyscy inni. Ale w głębi duszy bałam się. Bałam się ciszy. Bałam się, że będę… niczym.

Po pracy wpadłam do Tilly’s i kupiłam to ciasto truskawkowo-śmietankowe, które Ben uwielbiał. Pomyślałam, że spotkamy się wieczorem.

Była prawie szósta, kiedy wróciłem do domu. Słońce zachodziło, rzucając złote refleksy na werandę. Wszedłem po schodach i chwyciłem klamkę.

Gospodarstwo.\