Advertisement:

 

 

Mimo to, nie poddałam się. Pozostanie dałoby sygnał, że mój ból nie ma znaczenia, że można się ze mnie śmiać, a mimo to zostać.

Ale nie myślałam już tylko o sobie – myślałam o dziecku, które we mnie rosło.

Nie mogłam usprawiedliwić wychowywania ich w domu, w którym okrucieństwo emocjonalne było traktowane jako żart.

Daniel nie popełnił błędu; dokonał wyboru.

I to uświadomiło mi moją decyzję.

Minęły zaledwie dwa dni, odkąd odeszłam, ale nie czuję potrzeby powrotu.

Daniel wciąż do mnie pisze, ale przestałam ich czytać.

Wybrałam spokój, bezpieczeństwo i poczucie własnej wartości.

Moje dziecko będzie dorastać w domu, w którym jego matka nie będzie wyśmiewana ani lekceważona.