„Jestem dumny, że jestem twoim wnukiem” – powiedziałem, kładąc dłoń na chłodnym marmurze.
Cooper okrążył cmentarz i gdy się zmęczył, poszliśmy.
Później tego wieczoru gotowałem makaron w starym garnku, który uwielbiał mój dziadek, mieszając sos, a moje myśli błądziły. Nie mogłem przestać myśleć o mojej matce.
Zastanawiałem się, czy ona go widzi, mojego biologicznego ojca, za każdym razem, gdy na mnie patrzy.
Czy dlatego zawsze trzymała mnie na dystans? Czy moja twarz przypominała jej o błędzie lub chwili buntu, której nigdy nie mogła wymazać?
Garnek sosu do makaronu na kuchence | Źródło: Midjourney
Nie wiedziałem. I może nigdy się nie dowiem. Bo nie potrzebowałem tych odpowiedzi. Miałem już jedyną ojcowską postać, jakiej kiedykolwiek potrzebowałem. I nie obchodziła mnie krew, DNA ani imię mężczyzny, który mnie począł.
Nie chciałam go znaleźć. Nikt żywy nie mógłby zastąpić Ezry.
I szczerze? Miałem już dość szukania kogoś innego.
