Mój ojciec wyglądał na starszego, bardziej kruchego, niż go zapamiętałem, ale nie mniej dumnego. Nie był mniej zimny.

Liam wyciągnął pudełko.

„Proszę” – powiedział spokojnie. „Możesz uczcić moje urodziny tym”.

Mój ojciec wyglądał na zdezorientowanego, ale wziął pudełko, mrużąc oczy i wpatrując się w twarz Liama. Zobaczyłem iskrę zaskoczenia, gdy rozpoznał – kiedy zdał sobie sprawę, że patrzy na swojego wnuka.

Pojawiła się szybko, nagle i nieprzewidywalnie… a potem zniknęła równie szybko, pochłonięta przez zimny, stoicki wyraz twarzy, który zawsze znałem.

„Wybaczam ci” – kontynuował Liam. „Za to, co mi zrobiłeś. I mojej matce”.

Twarz mojego ojca się nie zmieniła. Nie odezwał się.