Drzwi się otworzyły.

I oto była.

Jelena.

Tym razem nie odwróciła wzroku.

„Jest z tyłu. Bawi się” – powiedziała cicho. „Możesz wejść. Ale nie mów niczego, czego nie masz na myśli”.

Artur skinął głową i wszedł do środka.

Oczy Eleny zabłysły. „Skupmy się najpierw na Mirze”.

Artur skinął głową. „To mi wystarczy”.

Zszedł z ganku i odwrócił się, żeby pomachać do okna. Mira była tam, machając w odpowiedzi z królikiem w ręku.

W tym momencie Arthur Kane – miliarder, magnat, geniusz – coś sobie uświadomił:

Prawie stracił jedyny skarb, który naprawdę się liczył.

Ale teraz… nigdy go nie puści.