„Wiedziałam, że przyjdziesz” – powiedziała, odsuwając się, żeby mnie wpuścić.

Stałem tam chwilę. Potem wszedłem do środka. Pachniało kurzem. Starą kawą i czymś jeszcze, czego nie potrafiłem dokładnie określić.

Rozejrzałem się. Oświetlenie było słabe. Meble stare. Ściany pokryte zdjęciami. Dziesiątkami. Jonathan, kochanie. Jonathan w szkole. Jonathan na urodzinach.

„O co w tym wszystkim chodzi?” – zapytałem.

„Mój synu” – powiedziała spokojnie. „Nie chciałam, żeby inna kobieta przez niego cierpiała”.

„Mój syn?” Zamrugałem. „Czekaj. Jonathan powiedział mi, że jego matka mieszkała w Europie”.

Uśmiechnęła się smutno. „Nie. Wychował się tutaj. Przeprowadził się dopiero, gdy zamieszkał z tobą”.

Wpatrywałem się w nią, a w głowie mi się gotowało. „Ale… on jest bogaty”.

„Nie, moja droga. To nieprawda. To concierge. Dobrze odgrywa swoją rolę, to wszystko. Eleganckie stroje, pracodawcy, galanteryjne randki – wszystkie te stroje i ulubione rzeczy. Już dokonał tego samego wyboru. Odkrycie bogatej kobiety, epopeja, rozwód i roszczenie do jej majątku. Woli dokonać tego samego wyboru z tobą.”

Możesz zabezpieczyć głowę. « Vous mentz. »

Jest w niej gorzki smutek. „Jeśli mnie teraz nie masz, możesz mieć oko na pokój”.

„Nie, widziałam już wystarczająco dużo” – powiedziałam, przełykając ślinę. „Muszę iść”.

Wytoczyłem się z domu, z dusznością, z nogami jak z waty. Czułem się, jakbym został odcięty. Wsiadłem do samochodu i zamknąłem drzwi. Wtedy wszystko wylało się na mnie strumieniami.

Płakałam głośno. Ręce trzęsły mi się na kierownicy. Gardło paliło mnie od płaczu.

Wszystko, w co wierzyłam w kwestii miłości, Jonathana, nas, runęło w jednej chwili. Mężczyzna, którego myślałam, że znam, odszedł.

Kiedy wróciłem do domu, zachowywałem się jak maszyna. Przeszukałem szuflady i szafy. Wziąłem jego koszule, buty i zegarek, który nosił codziennie.

Złapałam nawet kubek do kawy, który tak uwielbiał. Wyrzuciłam go całkowicie. Potem zdjęłam pierścionek zaręczynowy z palca i położyłam go na wierzchu.

Tego wieczoru wiedziałem, że Jonathan wrócił. Głośne pukanie do drzwi zdradziło jego obecność – był zdeterminowany, gwałtowny, pełen gniewu, a może paniki.

Oczywiście, zamknąłem drzwi od środka. Nie mógł wejść. Powoli podszedłem do drzwi. Nie otwierając ich, podszedłem i krzyknąłem: „Wynoś się!”.

„Co się dzieje?” – zapytał zza zamkniętych drzwi. Jego głos był donośny. „Wpuść mnie!”

„Nie ma małżeństwa” – powiedziałam. Mój głos był płaski. Zimny. Jakbym go w ogóle nie znała.

„Co? Dlaczego? Co się stało, kochanie?” – zapytał ponownie. „Porozmawiaj ze mną”.

Przez chwilę milczałem. Potem odezwałem się: „Jesteś po prostu kłamcą i oszustem. Wracaj do matki. Tam jest twoje miejsce”.

Zapadła cisza. Potem powiedział: „Moja matka jest w Europie. O czym ty mówisz?”

Zaśmiałem się raz. Zabrzmiało to gorzko. „Mam dość twoich kłamstw”.

Spróbował ponownie. „Nie wyjdę, dopóki mi nie powiesz, o co chodzi”.

„Już to wiesz” – powiedziałem. „Po prostu nie sądziłeś, że się dowiem”.