Życie po opiece nad nią wydawało się dziwne – wolniejsze, cichsze i niezaprzeczalnie bardziej samotne. Ale też lżejsze.
Wróciłem do nauczania, tym razem w wiejskiej szkole. Śmiech dzieci wypełnił pustkę w moim sercu, która milczała zbyt długo.
Pewnego dnia koleżanka zapytała mnie: „Żałujesz tego? Tych wszystkich lat, które jej dałaś?”.
Pokręciłam głową. „Nie. Kiedy kogoś kochasz, nie liczysz się z kosztami. Ale nauczyłam się czegoś ważnego: najpierw pokochać siebie, żeby móc naprawdę pokochać kogoś innego.
Lekcje dla serca
To nie była historia o złoczyńcach i bohaterach. Miałam rację, kochając tak głęboko, i Sofía miała rację, pragnąc odzyskać swoje życie.
Prawdziwą tragedią było to, że wierzyła, że tylko miłość może utrzymać to, co i tak po cichu się rozpadło.
Czasami najodważniejszym aktem miłości jest wiedza, kiedy odpuścić. A czasem największe uzdrowienie następuje, gdy w końcu kierujemy naszą troskę do wewnątrz – ku osobie, którą zaniedbywaliśmy przez cały ten czas.
