Gdy wymieniono obrączki, rozległy się okrzyki i brawa. Państwo młodzi wymienili długie spojrzenia, spojrzenia, które wyrażały to, czego nie da się opisać słowami. To nie było zwykłe małżeństwo; to było ukoronowanie podróży pełnej zmagań i miłości.

Po ceremonii opuścili kościół w deszczu białych róż. Samochód, który miał ich zabrać, czekał, ale zatrzymali się na chwilę. Spojrzeli w niebo, jakby dziękując losowi za to spotkanie.

W tej chwili nie obchodziło ich, co przyniesie kolejny dzień: praca, życie czy trudności. Wystarczyło, że byli razem, trzymając się za ręce, stawiając pierwsze kroki ku nowemu życiu.

Ich historia miłosna była czymś więcej niż przelotną anegdotą. Raczej dowodem na to, że miłość, gdy jest prawdziwa, nie zna granic ani ograniczeń, a spotkanie dwóch różnych dusz może stworzyć harmonię, której czas nie jest w stanie zburzyć.