Ból do końca życia – nie tylko wspomnienie utraconej miłości, ale i prześladujący obraz jej zalanej łzami twarzy. Twarzy, która kiedyś się do niego uśmiechała. Twarzy, która nawet w ciszy wołała o pocieszenie.

Są błędy, których czas nie naprawi. Słowa, których nie da się cofnąć. A niektóre rany… pozostawiają po sobie echa, które trwają wiecznie.

Ale w ciszy, która zapadła po pożegnaniu, gdy deszcz zaczął słabnąć, a ostatni dźwięk trąbki ucichł w oddali, jedna prawda pozostała:

Miłość wymaga troski. Uwagi. Szczerości.

A kiedy jest traktowana jak coś oczywistego, pozostawia po sobie nie tylko smutek – ale i ciszę, która nigdy nie przestaje mówić.