Ale to nie tylko kwestia tradycji. Motocykliści, od dawna stygmatyzowani, wykształcili prawdziwą kulturę wzajemnej pomocy. Niesłusznie oskarżani o lekkomyślne lub hałaśliwe zachowanie, stopniowo zbudowali sieć cichej solidarności. Zatrzymanie się, by pomóc motocykliście, który utknął na drodze, zgłoszenie zagrożenia na drodze, czy po prostu powitanie nieznajomego na dwóch kółkach: te drobne gesty  budują więzi między pasjonatami.

I w tym tkwi prawdziwe piękno tego kodu. W świecie, w którym wszystko zmienia się szybko, gdzie relacje są często wirtualne, ten prosty znak przywraca nam coś autentycznego, coś realnego. Trochę jak wspólny uśmiech w  paryskim korku  : nieoczekiwany, ale pocieszający.

Dobrze naoliwiona komunikacja

Poza literą „V”, motocykliści używają na drodze całej gamy mowy ciała. Dlaczego? Bo na motocyklu komunikacja jest niemożliwa. Szum wiatru, kask integralny, ciągłe skupienie na prowadzeniu: wszystko to utrudnia komunikację werbalną.

Więc się dostosowują. Gwałtowny błysk reflektorów? Może sygnalizować zbliżający się fotoradar. Noga wyciągnięta w lewo? Często jest to podziękowanie kierowcy za zmianę pasa. Każdy gest ma swoje znaczenie. I każdy motocyklista, z doświadczeniem, uczy się je rozróżniać.

Język, który ratuje… i łączy

Te sygnały nie są po to, by  się popisywać . Są niezbędne dla bezpieczeństwa. Niezależnie od tego, czy ostrzegają przed przeszkodą, zatrzymaniem ruchu, czy po prostu upewniają się, że wszystko jest w porządku, to dzięki temu wizualnemu językowi droga staje się bezpieczniejsza.

Nawet jeśli nie jeździsz na motocyklu, jest coś inspirującego w tym sposobie nawiązywania kontaktu z innymi, bez potrzeby słów. Jak lekcja życia na dwóch kółkach: czasem mały znak jest wart tysiąca słów.