Tym razem mój głos nabrał siły, melodia płynęła, a pod koniec na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Kiedy koncert się skończył, Jim stał tam z kubkiem gorącej czekolady z kawiarni. Nie wygłosił wzniosłej przemowy ani nie udawał, że uratował sytuację. Zamiast tego powiedział po prostu: „Jestem z ciebie taki dumny”.

To doświadczenie zmieniło moją perspektywę. Jim nie próbował zastąpić mojego ojca – był przy mnie w ważnych chwilach. Od tego dnia Jim nie był już tylko „mężczyzną, którego poślubiła moja matka”. Stał się moim ojczymem, moim obrońcą i kimś, kogo z dumą nazywałem rodziną.