Po kolacji i o jeden kieliszek wina za dużo, nadszedł czas na ciasto. Michael przyniósł je i wszyscy zaczęli śpiewać. To była taka chaotyczna wersja „Sto lat”, którą tylko rodzina potrafi stworzyć sama.

Uśmiechnęłam się, gdy Anna-Lee pochyliła się w moją stronę, mówiąc głośniej niż wszyscy inni, już gotowa sięgnąć po malinę.

„Jeszcze nie, kochanie” – szepnęłam do niej. „Najpierw zrobimy zdjęcia, a potem będziesz mogła jeść tyle ciast i jagód, ile tylko zechcesz!”

Pochyliłam się, żeby zdmuchnąć świeczki, gdy poczułam, jak mała dłoń Sophie mocno zaciska się na moim nadgarstku, a potem pociągnęła mnie za ramię.

„Mamo! Mamo, nie możesz tego zjeść” – wyszeptała Sophie, ściskając moją dłoń jeszcze mocniej. Jej oczy były utkwione w cieście, szeroko otwarte i nieruchome.

Dziecko wyglądało, jakby zobaczyło ducha.

„Co masz na myśli, kochanie?” Lekko się wyprostowałam, zupełnie zaskoczona jego tonem.

„Nie możesz!”  Jego głos był ledwo słyszalny wśród gwaru.

„Sophie, nic nie stoi na przeszkodzie, żebym zjadł tort urodzinowy. Mam dziś urodziny, pamiętasz?” – zaśmiałem się cicho, próbując wywołać u niej uśmiech.

Nie odpowiedziała uśmiechem. Jej uścisk nie zelżał.

„Elaine?” Głos Michaela dobiegł z końca stołu. „Zapomniałem wziąć nóż do ciasta z kuchni.  Gdzie  on jest?”

O mało nie wybuchnęłam śmiechem, to było takie typowe dla Michaela. Skinęłam mu głową i odeszłam na chwilę, przepraszając, żeby po niego pójść.

Kiedy się odwróciłam, znów zobaczyłam twarz Sophie, bladą i drżącą. Coś drgnęło w mojej piersi, ale odepchnęłam to. Miała sześć lat. Może była głupia albo nieśmiała z powodu całej tej uwagi. Moje dzieci szybko się przytłaczały.

I wtedy to się stało.

Sophie rzuciła się do przodu. Szybkim, energicznym ruchem chwyciła krawędź podkładki pod ciasto i zepchnęła ją ze stołu.

Huk upadku był ogłuszający. Ceramika roztrzaskała się. Szkliwo rozlało się po płytkach nieregularnymi smugami. Jagody potoczyły się po podłodze niczym spłoszone owady.

Rozległ się stłumiony krzyk. Anna-Lee szeroko otworzyła usta, patrząc na starszą siostrę. Krzesło mojego ojca gwałtownie się cofnęło.

„Sophie, co do cholery się dzieje?!” Głos Michaela przeciął ciszę.

„Sophie?! Dlaczego to zrobiłaś? Kochanie? Co się stało?” Wpatrywałam się w ten bałagan.

„Właśnie uratowałam wam życie.  Wszystkim!  ” krzyknęła.

I nagle w pokoju znów zapadła cisza. Nie była to już ta oszołomiona, zmieszana cisza sprzed kilku chwil… była cięższa. Przywierała do ścian, osiadała na ramionach i wypełniała przestrzenie między oddechami.

Nawet bliźniaki, których zwykle nie sposób usiedzieć w miejscu, przestały się marudzić.

Serce waliło mi jak młotem. Sophie  nigdy  wcześniej tak nie krzyczała. Nigdy też nie wpadała w taką panikę. Jasne, czuła się przytłoczona tłumem…  ale nigdy w taki sposób  .

Była moim cichym dzieckiem, tym, które rysowało tęcze w rogach zeszytów, tym, które ostrożnie obchodziło kałuże, zamiast w nie wskakiwać, i tym, które pytało o pozwolenie, zanim zabrało ostatnie ciasteczko.

„Uratowałaś nas… Kochanie, przed  czym  ?” Zniżyłam się do niej, starając się zachować spokój w głosie.

Nie chciałem, żeby myślała, że ​​ma kłopoty. Potrzebowałem, żeby powiedziała mi prawdę.

Dłonie mojej córki były spocone, gdy ściskała moje. Rozejrzała się po stole, jej wzrok migotał wokół każdej twarzy, zanim zatrzymał się, skupiony i pewny, na jednej osobie.

Moja szwagierka Lisa.