To była ostatnia kropla.

Skonfrontowałem się z Nikolasem. Zawahał się, zająknął, ale w końcu przyznał prawdę: potajemnie umieścił tam zdjęcie.

Tylko dla ilustracji.

A potem nastąpiło objawienie, które ukrywał: był moim przyrodnim bratem. Mój ojciec żył w tym mieście drugim życiem, życiem, o którym wcześniej nic nie wiedziałem.

Nikolas wyjaśnił, że ich matka miała kiedyś krótką relację z moim ojcem. Choć zakończyła się ona z poczucia winy, mój ojciec często wracał, nie tylko po to, by ich zobaczyć, ale także po to, by po cichu uczestniczyć w życiu Nikolasa.

Mój ojciec ukrywał tę część siebie przede mną i moją matką, a kiedy siedziałem oszołomiony zdradą, Nikolas powiedział mi, jak intensywnie nasz ojciec o mnie mówił. „Zawsze mówił, że byłaś jego sercem” – powiedział. Nie wiedziałam, czy czuć się zaszczycona, czy zraniona, a może jedno i drugie.

W końcu postanowiłam nie mówić mamie. Pozwoliłam jej zachować tę wersję jego osoby, którą tak uwielbiała. Ale utrzymywałam kontakt z Nikolasem. Nie był niczemu winien.

Domek na plaży, niegdyś tajemnicze miejsce, stał się miejscem spotkań. Dwoje nieznajomych, rodzeństwo, siedziało nad oceanem, dzieląc się smutkiem, prawdą i dziwną więzią, która zrodziła się z wychowania przez tego samego mężczyznę w dwóch zupełnie różnych światach.