Moja siostra latami budowała swój wizerunek idealnej i odpowiedzialnej matki. Zrobiłam więc to, co zrobiłby każdy współczesny rodzic. Opublikowałam całą historię w naszej lokalnej grupie dla rodziców na Facebooku.

Byłam rzeczowa, nie drobiazgowa. Nie chciałam skrzywdzić siostry ani siostrzenicy. Ale musiałam im pokazać, jak bardzo się mylą.

Zamieściłem zdjęcia zniszczonych książek przed i po, a także zestawienie kosztów. Nie obraziłem mojej siostry; po prostu ujawniłem, co się stało i jak odmówiła wzięcia odpowiedzialności.

„Mamo, nie chcę, żebyś pokłóciła się z ciocią Viv z tego powodu” – powiedziała Alicja, podnosząc Ichaboda, naszego kota.

„To nie twoja wina, dziewczyno” – powiedziałam, napełniając kocią miskę. „Musisz zrozumieć, że twoja ciocia musi wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. I tak mu to uświadomimy”.

Alicja pokręciła głową. Wiedziałem, że nie była zadowolona z posta na Facebooku, ale wiedziałem też, że doceniała to, jak bardzo o nią walczyłem.

A co z wkładem?

Wybuchło!

Miłośnicy książek byli oburzeni. Rodzice zareagowali wściekle z powodu imienia Alicji. Kilka znajomych mojej siostry skomentowało post i wezwało ją do rezygnacji.

Próbowała ograniczyć szkody, ale było za późno. Im bardziej się broniła, tym gorzej wyglądała.

„Zraniłeś mnie” – powiedziała Vivian pewnego dnia przez telefon. „Wszystko, co robisz… boli mnie, Wren”.

„Ty i Sienna skrzywdziliście moje dziecko jako pierwsze” – odpowiedziałam, popijając herbatę. „Przykro mi, że musiało do tego dojść, Viv, ale daj spokój, to moje dziecko”.

“A ja jestem twoją siostrą.”

„A mogłeś postąpić właściwie” – odpowiedziałem.

Moja najlepsza przyjaciółka Sarah pracowała w dziale kadr w firmie mojej siostry. Okazało się, że Vivian starała się o awans, który wymagał uczciwości i odpowiedzialności.

Kiedy poznałam Sarę, opowiedziała mi o tym wszystkim przy kolacji.

„Nie powinnam była tego mówić, Wren” – mówi, krojąc grillowaną rybę. „Ale Vivian była w wyścigu i wydawała się najlepszą kandydatką na to stanowisko. Ale w grupie na Facebooku jest mnóstwo osób z pracy. A jego charakter był kwestionowany”.

Wzdrygnąłem się.

„Po prostu wkładasz małego kebaba do leçon”, ale możesz go jeść także z pasztetami.

«Et tu l’as fait», powiedziała Sara pomiędzy dwoma bukietami. « Nie składaj pas que Vivian, aby uzyskać poste tego fois-ci. Kto może to zobaczyć w poście prochain, jeśli nie na chwilę? Personne ne veut récompenser son mauvais comportement par piękna promocja. »

Devine qui n’a pas été promue?

Kiedy Vivian niechętnie oddała pieniądze, stała się wyrzutkiem społecznym.

A jeszcze nie skończyłem.

W końcu sędzia zażądał od niego więcej pieniędzy, niż obliczyłem. Chciał zadośćuczynienia za ból Alice. Kiedy pieniądze wpłynęły, połowa, oczywiście, trafiła do Alice.

A druga połowa?

Przekazałem to do biblioteki jego szkoły. W imieniu Sienny.

Pewnego popołudnia Alicja wróciła do domu i zastała paczkę i bukiet kwiatów. W środku znajdował się niezwykle rzadki egzemplarz „  Wichrowych Wzgórz” , sfinansowany ze spłaty długu przez Vivian.

„Mamo” – krzyknęła, głaszcząc koc.

„Sprawiedliwość, kochanie” – uśmiechnąłem się.

Alicja przytuliła książkę do piersi, a po jej policzkach płynęły łzy, tym razem nie ze smutku, lecz z radości.

Ponieważ zemsta, podobnie jak literatura, jest lepsza, gdy jest poetycka.

Co byś zrobił?