Tego popołudnia zawiozłem nas do domu, którego nie widziałem od prawie dwudziestu lat. Podjazd wciąż był popękany, dokładnie tak, jak zapamiętałem. Lampa na ganku wciąż cicho brzęczała, nawet w biały dzień.

Liam wysiadł z samochodu z małym pudełkiem w rękach. Ja zostałem w środku. Dłonie pociły mi się na kierownicy.

Zapukał dwa razy.

Mój tata otworzył drzwi kilka sekund później. Z samochodu widziałem, że nie rozpoznał Liama ​​od razu – skąd miałby to wiedzieć? O ile mi wiadomo, nigdy nie widział wnuka na oczy.

Ale Liam wyglądał jak ja. A ja wyglądałem jak mój tata.

Wiedziałem, że zajmie mu to tylko kilka sekund i że będzie wiedział, kto stoi na jego ganku.

Mój ojciec wyglądał na starszego, bardziej kruchego, niż go zapamiętałem, ale nie mniej dumnego. Nie był mniej zimny.

Liam wyciągnął pudełko.

„Proszę” – powiedział spokojnie. „Możesz uczcić moje urodziny tym”.

Mój ojciec wyglądał na zdezorientowanego, ale wziął pudełko, mrużąc oczy i wpatrując się w twarz Liama. Zobaczyłem iskrę zaskoczenia, gdy rozpoznał – kiedy zdał sobie sprawę, że patrzy na swojego wnuka.

Pojawiła się szybko, nagle i nieprzewidywalnie… a potem równie szybko zniknęła, pochłonięta przez zimny, stoicki wyraz twarzy, który zawsze znałem.

„Wybaczam ci” – kontynuował Liam. „Za to, co mi zrobiłeś. I mojej matce”.

Twarz mojego ojca się nie zmieniła. Nie odezwał się.