Potem zatrzymał się przed stołem chłopca, którego na korytarzach nazywano „głupcem”.
Zawsze z tyłu, często sam, rzadko pytany. Jego wzrok był rozbiegany, zeszyty w nieładzie, a świadectwo zawsze czerwone.

Profesor podał mu egzemplarz, nie podnosząc głosu, nie robiąc żadnych uwag.
Ale kładąc go na stole, powiedział po prostu, patrząc mu prosto w oczy:
– Tak trzymaj. Masz coś wyjątkowego.

Chłopiec zamarł. Nigdy nie słyszał tych słów.
Nigdy, ani w domu, ani tutaj.
Spojrzał na ocenę: 12/20. Niezbyt dobrze. Ale tym razem nie ocena się liczyła.

To był wyrok.

Tego samego wieczoru wrócił do domu, wyrwał fragment zadania, w którym to napisał, i powiesił go na ścianie swojego małego pokoju, tuż nad łóżkiem.