„Przeczytałem jedną. Mam nadzieję, że to w porządku.”

„To więcej niż w porządku.”

Zaczęła płakać. „Chcę, żebyś wiedział… Wybaczam ci. Myślę, że naprawdę tak jest”.

To był zwrot akcji, którego się nie spodziewałem.

Nie rak. Nie spotkanie.

Ale ciche, stałe ciepło przebaczenia — takie, które podkrada się i pozostaje.

Minęło pół roku, a ja nadal tu jestem.

Wiem, że to nie będzie trwało wiecznie.

Ale każdego ranka budzę się przy chichocie Elijaha i nuceniu Miry w kuchni.

Czasami życie daje nam wystarczająco dużo czasu, żeby naprawić to, co najważniejsze.

A kiedy to nastąpi – trzymaj się. Pojawiasz się. Zostajesz.

Ponieważ drugie szanse nie są owinięte wstążkami. Są w zepsutych telefonach, pokojach szpitalnych i kredowych smokach na tarasach.

I są warte wszystkiego.

Jeśli chowasz urazę, zadzwoń.

Jeśli ktoś chce wrócić z pokorą w sercu, niech posłucha.

Może nie wymaże przeszłości, ale może zmienić zakończenie.

Jeśli ta historia Cię poruszyła, podziel się nią z kimś, kto dziś potrzebuje nadziei.

I nie zapomnij polubić, jeśli wierzysz w drugą szansę.