Następnego dnia zadzwoniłem do Grega, mojego gospodarza. Nie wydawał się zaskoczony.

Ani trochę.

Mruknął coś o „sprawdzeniu” i szybko się rozłączył. Nie spodobało mi się to, więc sam zadzwoniłem do inspektora miejskiego. I wtedy właśnie poznałem prawdziwy koszmar.

Wyciek nie był tylko w moim mieszkaniu. Dochodził z parkingu budynku.

A moje mieszkanie? Było  tuż nad .

Wdychałem dwutlenek węgla przenikający z dołu, uwięziony w mieszkaniu niczym zwolniony wyrok śmierci.

„Zamierzasz to załatwić?” – zapytałam Grega, kiedy kilka dni później wpadłam do jego biura. Zatrzymałam się u Jess, ale cierpliwość jej chłopaka była na wyczerpaniu.

„Tak, Mila” – odpowiedział Greg. „Ale nie mogę ci powiedzieć kiedy. Powinnaś wziąć swoje rzeczy i iść do domu kogoś znajomego, czy coś”.

Przeprowadziłem się do kuzyna, który mieszkał po drugiej stronie miasta, podczas gdy wszystko było już załatwione. Inspektor skontaktował się z moimi sąsiadami, ale najwyraźniej moje mieszkanie ucierpiało najbardziej.

Teraz, kiedy jestem bezpieczny, nie mogę przestać myśleć o tym, co by się stało, gdybym nie powiedział Jessice. Gdybym zbagatelizował to wszystko jako paranoję.

Ale najgorsze jest to, że nadal nie wiem, dlaczego to zrobiłem.

Nadal  nie wiem dlaczego  napisałem to trzecie słowo.

Nasz gospodarz nie pozwala mi z tobą rozmawiać, ale ważne jest, żebyśmy to zrobili.

Czy to moja podświadomość próbowała mnie ostrzec? Część mojego mózgu woła o pomoc, podczas gdy reszta mojego ciała pogrąża się w coraz większym chaosie?

A może ktoś lub  coś innego próbowało zwrócić moją uwagę?

Nie mam odpowiedzi.

Nie miałem zamiaru wracać do swojego mieszkania. Kuzynka poprosiła mnie, żebym się do niej na stałe wprowadził. Ale musiałem zabrać resztę rzeczy, zanim wyjadę na dobre.

W środku nie pachniało przyjemnie. Mimo że gaz był wyłączony, poczułem ucisk w piersi, gdy tylko wszedłem do środka. Wpakowałem resztę ubrań do torby podróżnej i już miałem wychodzić, gdy zatrzymał mnie czyjś głos.

“Mila.”

Odwróciłem się i zobaczyłem mojego gospodarza, Grega, stojącego na korytarzu. Był to starszy mężczyzna o wiecznie ponurym wyrazie twarzy. Wyglądało na to, że nienawidził swojej pracy.

„Przeprowadzasz się?” zapytał.

„Wiedziałeś o tym” – odpowiedziałem.

„Nie wiedziałem, że się przeprowadzasz, Mila” – powiedział.

„Wyciek, Greg. Wiedziałeś o wycieku. Nie byłeś zaskoczony, kiedy zadzwoniłem. Wiedziałeś  .  Jak długo to tam jest? Ilu innych lokatorów się skarżyło?”

Zacisnął szczękę.

„Nie wiem, o czym mówisz, Mila.”

„To prawda, a te puste karteczki na pozostałych drzwiach? Czy to przypadek?”

Przez sekundę, zaledwie sekundę, coś przemknęło przez jego twarz. A potem, tak szybko, jak się pojawiło, zniknęło.

„Powinieneś wyjść” – powiedział bez ogródek. „Przyszedłem upewnić się, że kontrola twojego mieszkania przebiega pomyślnie”.

Stałem tam, serce waliło mi jak młotem, wpatrując się w zamknięte drzwi. Coś mi mówiło, że nie jestem pierwszą osobą, która to przeżyła. I nie będę ostatnią.

Ale mam dla ciebie jedną radę:

Jeśli zaczną dziać się dziwne rzeczy, nie  ignoruj ich.  Bo czasami paranoja wcale nie jest paranoją. Czasami to walka o przetrwanie.

Co byś zrobił?