Opowiadał o życiu, które mu dałam: naleśnikach w kształcie statków kosmicznych, gorączkowych nocach i niezachwianej miłości.

Po raz pierwszy w życiu Max wybrał mnie.

Nie dlatego, że go urodziłam, ale dlatego, że zostałam.

Byłam przy każdej łzie i triumfie, i dla niego to właśnie czyniło mnie jego matką. Macy, zrozpaczona, zapytała, czy może pozostać w kontakcie.

Zgodziliśmy się, że kiedyś o tym porozmawiamy, ale nie dzisiaj.

Coś się zmieniło w domu. Max zaczął przedstawiać mnie jako swoją matkę.

Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Przytulił mnie jeszcze mocniej. Pewnego wieczoru wyszeptał: „Nie musiałaś mnie kochać, ale kochałaś. Naprawdę”.

Mur, który kiedyś zbudował, zaczął się kruszyć cegła po cegle.

I kiedy go otulałam, uświadomiłam sobie coś bardzo ważnego: macierzyństwo nie jest definiowane przez więzy krwi. Jest definiowane przez obecność, przez cichą decyzję, by być przy nim każdego dnia i kochać bezwarunkowo.

To uczyniło nas rodziną.