Sceneria wydaje się zwyczajna: jasne meble, ciemny dywan, delikatne oświetlenie. To właśnie ten kontrast płata nam figle. Nasz mózg uwielbia iść na łatwiznę, „wypełniając” cienie, aby zaoszczędzić czas; w rezultacie dosłownie wymazuje wszystko, co nie pasuje do jego wyobrażenia o scenie – jak… pies leżący ton w ton na ciemnym dywanie.

Metoda, która działa za każdym razem

Zacznij od podzielenia zdjęcia w myślach na cztery lub dziewięć kwadratów (jak w kółko i krzyżyk). Przejrzyj je kwadrat po kwadracie, od lewej do prawej, a następnie od góry do dołu. Zadaj sobie trzy proste pytania:

• Gdzie są obszary kontrastu? (jasne kontra ciemne)
• Które kształty wydają się „zaokrąglone” w raczej geometrycznym otoczeniu?
• Co dzieje się blisko ziemi? (gdzie zwierzę może się zwinąć)

Taka „płaska” interpretacja eliminuje element zaskoczenia i przywraca kontrolę obserwacji.