Mein Herz raste.

Bez tchu podszedłem do jednego z okien. I to, co zobaczyłem… zaparło mi dech w piersiach.

W środku, w małym, przytulnym pokoju, mój syn pochylał się nad niemowlęciem.
Z imponującą troską podniósł je, położył na prowizorycznym przewijaku i zmienił pieluchę z rozbrajającym spokojem i pewnością siebie.

Stałem tam przez chwilę jak sparaliżowany. Kim było to dziecko? Jego? Przyjaciela?
Ale instynkt podpowiadał mi co innego: nie widziałem paniki na jego twarzy, lecz czułość, troskliwość i poczucie odpowiedzialności.

Wziąłem głęboki oddech i zapukałem do drzwi.

Drzwi otworzyła młoda dziewczyna, nie starsza od niego. Wyglądała na wyczerpaną, miała cienie pod oczami, ale też odrobinę zaskoczenia – i strachu – na mój widok.

Za nią mój syn stał sztywny jak deska. Jego wyraz twarzy nagle się zaniepokoił.

„Mamo… Proszę… Mogę ci to wyjaśnić” – wyszeptał.

Siedzieliśmy we trójkę w małym pokoju dziennym, podczas gdy dziecko gaworzyło w łóżeczku.